pak je podium

Je moet je meer laten zien, je bent onzichtbaar, je verdient het, je doet jezelf tekort . . . Goed bedoelde woorden die mij een hart onder de riem willen steken. En dat wil ik ook wel, mijn podium pakken, zichtbaar zijn, gehoord en gezien worden met en in de Kiemschuur.

Het thema is voor mij niet niuew. Dat is waar ik als klein mannetje al een schreeuwende behoefte aan had. Gehoord en gezien willen worden, mijn podium pakken. Maar als tekst als: daar heb je Jort weer, doe toch eens normaal, stel je niet zo aan, val niet zo op, beseft het kleine mannetje dat wie hij ten diepste is niet past binnen het gezin waar hij dan opgroeit. Hij gaat zich verstoppen, met een boek onder de dekens, trekt zich terug in zijn fanatasiewereld en stapt als het teveel wordt op zijn fietsje naar de Boschplaat, op het eiland Terschelling waar wij wonen. Niet zichtbaar zijn geeft iedereen rust. En als dan het huis waar wij wonen afbrand moet een buitenstaander opmerken waar is Jort, tot dan nog niet gemist. Ach zegt buurman, volgens mij naar judo . . dat dus.

Ik heb dat podium leren pakken, vanuit ook een intens verlangen om gehoord en gezien te worden. Ik word mij steeds meer bewust van mijn kwaliteiten en mijn vermogen anderen te laten groeien, tot steun te zijn, aanwezig te zijn! En soms geloof ik dat zelf niet en trek ik mij weer terug. Maar heb ontdekt dat dat van korte duur is, ik herstel en ga weer in verbinding. Vroeger weken, nu dagen, een dag, een uur, maar ik ben er weer! Fundamentele behoefte om de ander te ontmoeten en te verbinden.

De Kiemschuur helpt mij steeds meer om dat podium te pakken en ik, wij zijn oprecht trots wat op deze locatie gebeurd. Het kunnen en willen delen van de plek, mooie activiteiten, mensen die hier kunnen en durven delen, verstillen, voor de spiegel gaan zitten, je veilig kunnen voelen, vertrouwen ervaren en durven geven.